In januari van dit jaar organiseerde ik de Schrijfchallenge. Een uitdaging waarin de ruim 1.100 deelnemers 10 dagen lang een les over een tekstonderwerp en kleine schrijfopdracht kregen. De besloten Facebookgroep werd een magisch domein. Er ontstond een enthousiaste sfeer waarin de deelnemers hun teksten deelden en elkaar van feedback voorzagen. Nog nooit had ik zoiets meegemaakt. 10 dagen lang zat ik aan mijn computer gekluisterd en gaf tips en spoorde de groep aan. Er was een deelnemer die tijdens de opdracht over correct schrijven, de pijn voelde van zijn dyslexie. Hij sprak zich daarover uit en er ontstond een discussie. Ik vond dat spannend. Een discussie in mijn veilige Facebookgroep! Zou er een moment komen dat ik in moest grijpen? Gelukkig werd het een opbouwend gesprek. Een gesprek met respect voor elkaar. Met onderling begrip en tips over en weer. Ik was opgelucht. Zeker toen ik zag dat deze deelnemer niet afhaakte. Hij liet de les aan zich voorbij gaan en deed verder vrolijk mee aan de daarop volgende lessen.
Na afloop van de challenge bleven we elkaar een beetje volgen via Facebook. Eind april kreeg ik een bericht van hem.
“Hé Jantien, ik zie dat je mij nog volgt, vind het wel leuk te melden dat ik begonnen ben met een boekje te schrijven, bijzondere stap voor mij… de challenge heeft daar zeker aan bijgedragen.”
Ik was geraakt door zijn woorden.
Begin september kwam hij weer online:
“Hiep hoi, Jantien, ik wil met jou delen en vieren dat mijn boekje af is… Ik ben nu op zoek naar een paar proeflezers, waar ik vertrouwen in heb, om te kijken of het te volgen is wat ik schrijf, ook als je me niet zo kent. Ja, en daarbij dacht ik ook aan jou, zou jij dat willen doen? Groetjes,”
Die uitnodiging nam ik natuurlijk graag aan. Terwijl ik het 50 pagina’s tellende boek aan het lezen en een her en der aan het redigeren was, kwam ik bij zijn nawoord.
“En dan is er een boekje, ik had in het begin van dit jaar nog geen idee dat ik dat zou gaan schrijven. Na een schrijfchallenge van Jantien van Driel in het voorjaar, was dat ineens een optie. Van binnen broeide er toch waarschijnlijk al iets, want waarom deed ik
anders aan de challenge mee? Zeker wel weer een stap om mijn gedachten, over de mogelijkheden die ik heb met mijn dyslexie, te verruimen.”
Ik liet een klein traantje. Van dankbaarheid. En voelde: dat dit is waarom ik mensen zo graag begeleid bij het schrijven. Schrijven zet deuren open naar onvermoede plekken in jezelf. Leert je luisteren naar je eigen stem, gaat werkelijk naar binnen. Of je nu dyslectisch bent of een briljant schrijver. Of je nu een visionair bent of pionierend ondernemer. Er zit een boodschap in jou.
Deze bijzondere man heeft me geïnspireerd om jou ook een duwtje te geven. Daarom stimuleer ik je om die pen te pakken. Ik ben dan ook heel blij dat ik je mag helpen bij het bedenken waar jouw boek over mag gaan. Met de Achterflap-5 daagse. Daarin nodig ik je uit om na te denken welk boek er in jou verstopt zit. Wat is jouw expertise? En waarover wil jij een boek schrijven? In de week van 24 oktober mag jij aan de slag met jouw achterflap. En daar ga ik je bij helpen. Schrijf je in op www.copyschool.nl/achterflap. Tot snel!
"Schrijven is schrappen."
Godfried Bomans