Al een paar maanden ben ik bezig met het schrijven van een roman. Uhm… een bestseller. Zo noem ik die roman graag. Want dan weet je waar je het voor doet. Het levert natuurlijk nog niets op. Maar dat schrijven, situaties verzinnen, wegdromen en je voorstellen hoe je vriendinnen er keihard om kunnen lachen. Ik word er zo blij van.
Het schrijven van die bestseller neem ik behoorlijk serieus. Het is namelijk keihard werken. Hopen op inspiratie en briljante ingevingen. En ondertussen meters maken. Karakters uitdiepen. Verhaallijn tweaken. Pagina’s vullen. En de boel weer eens anders formuleren. Een beetje schrappen. Jezelf de vraag stellen: wat draagt deze passage bij aan het verhaal? Is het gewoon leuk? Of is het fucking goed? Klopt die verhaallijn nog? Kill die darling. Van die dingen. Je zou er bijna moe van worden.
Ik vind het dan ook lastig dat ik er niet zo veel tijd voor vrij kan maken. Drukdrukdruk. Met opdrachten, met opvoeden, met socializen. Vorige week sprak ik met mezelf af dat ik gewoon eens een weekje eruit moet. Om met focus aan dat boek te werken. Alleen. Dus zonder man. Zonder kinderen. En al helemaal niet met vriendinnen. Ergens aan zee. Mijn grote vriend de zee. Een huisje aan zee. Dat zou het worden.
‘Maar ik vind het eng om alleen te gaan,’ sprak mijn bange ik. ‘My god, je bent een volwassen vrouw, moeder van 3 kinderen, vrouw van de wereld. Doe normaal!’ sneerde mijn stoere ik. Ja, ook ik heb van die interne gesprekken. Heel vermoeiend.
Anyway. Lang verhaal kort. Gisteren sta ik op de borrel van de lancering van Gers! Magazine. Daar kom ik een oude studiegenoot tegen. Zij blijkt een vakantiehuis in Ouddorp te hebben. Achter haar eigen huis. Of ik daar wil komen schrijven. ‘En nee,’ zei ze, ‘dat is dus helemaal niet eng en alleen. Ik zit 100 meter bij je vandaan.’
Ik geloof dat ik weer een stap dichter bij mijn bestseller ben 🙂
"Het leuke van het vak schrijven is dat je het nooit leert."
Simon Carmiggelt