Ik heb een crush op mijn tandarts. Al jaren. Dat is de reden dat ik nog steeds 2 x per jaar te veel kilometers maak om bij zijn praktijk te komen. Vaak hebben we gesprekken over gadgets. Daarom heb ik elk half jaar een nieuwe telefoon die ik dan trots kan showen. En waar ik dan weer bewonderende complimentjes over krijg. We houden namelijk allebei van mooie spulletjes. Zo heeft hij een computer waarmee hij met autocad inlays voor kiezen kan maken. En futuristische lampen die precies in je mond schijnen. En een webcam waarmee zijn assistente de patiënten op de foto zet. En een boor met ergonomische greep. En elke behandelkamer heeft z’n eigen Ipod. Van dat soort dingen.
Eergisteren kreeg ik een sms-je van hem! Mijn Iphone zei: sms-bericht van uw tandarts. Even sloeg mijn hart over. Eindelijk, na 15 jaar trouw klantzijn en m’n best doen, een toenadering van zijn kant. Zou het een uitnodiging zijn voor het IFFR? Of misschien een etentje voor twee, als dank voor het vullen van al mijn gaatjes? Natuurlijk had ik beter moeten weten. Mijn tandarts houdt van nieuwe snufjes. En bedient zijn klanten op hun wenken. En stuurt nu, heel modern, een reminder per sms. Inderdaad, om te vertellen dat ik vandaag een afspraak heb voor controle.
En hij was er niet eens. Zijn assistente voerde de controle uit. Weer voor niks een nieuwe telefoon gekocht.
"Het leuke van het vak schrijven is dat je het nooit leert."
Simon Carmiggelt